Jan Bas & Band (B) songwriter- gitarist & rock 'n roll romanticus CC Muze Heusden-Zolder - 08-02-2025 reporter & photo credits: Freddie info band: Jan Bas info club: CC Muze © Rootsville 2025

Jan Bas is afkomstig uit het blues dorp 'Peer' en sinds de ressurection van ons geliefd blues festival heeft hij ook daar een serieuze vinger in de pap te brokken. Uiteraard kennen we Jan al wel heel lang want zo was hij ooit ook de frontman van de bluesband 'Rusty Roots', een band die de blues toch knap wisten te benaderen maar dan op een totaal modernere manier. In 2017 dachten ze zelfs op 'Blues Peer' dat ze 'Elvis' hadden gestrikt maar bleek dit toen ook dat het deze Jan Bas betrof.

In 2019 herbeleefden we de flower-party beleving van 'Woodstock' met de 'Woodstock 39 Revue' en ook toen was het weerom Jan Bas die ons zonder een joint naar hogere sferen wist te brengen, om maar te zeggen hoeveel diversiteit in deze muzikale duizendpoot zit. Uiteraard zagen we hem vorig jaar nog op onze festival podia met de 'JJR Band' waarbij we een flashback beleefden met nummers van zowel de 'Stones' als 'Creedence Clearwater Revival' en wie was daarin de frontman, guess who?

Vandaag is in 'CC Muze' het laatste concert van Jan Bas met zijn full band tijdens deze 'CC Tour'. Een band met daarin Nico Vanhove (drums), Jolien Deley (cello), Lesley Troquet (bass & keys) en gitarist Fabio Canini. Nu is dit laatste concert in deze reeks voor Jan niet 'het' einde want zoals iedereen wel weet is hij al geruime tijd ook het vocale uithangbord van 'Sloper', de band waarbij hij even Fabio Canini is gaan lenen voor vanavond. De bijzonder sfeervolle aankleding van het podium, die zou dan weer op het conto van Tim Schreurs komen te staan. Dus de laatste 'Jan Bas & Band' show van deze tour en dit konden we zo met Rootsville niet missen.

Wanneer de bandleden hun opwachting komen te maken hangt er een serene sfeer op de bühne en openen ze zonder veel poespas met 'Let You Go'. Ook met originals als 'Sundust', 'The Devil' en het filmische 'Masquerade' krijgen we meteen de skills van Jan Bas als uitstekend songwriter voorgeschoteld. De kwaliteit druipt er hier zo van af en zo mochten deze muzikanten na iedere song een welgemeend applaus ontvangen.

De gitaarpartijen tussen Jan en Fabio vloeien moeiteloos in elkaar over maar wat nog straffer mag worden genoemd is de lijm tussen dit alles en dat zijn de strijkstok strelingen van Jolien op haar wonderbaarelijke perfect klinkende cello of misschien zo ook de verduidelijking waarom Jan Bas zichzelf een 'Rock 'n Roll Romanticus' komt te noemen. Kiekebisj!

De era van Jan en Nico met 'Rusty Roots' mag ook niet worden vergeten en uit dat prachtige album 'Your Host' uit 2014 krijgen we zo ook 'Smaling Face' te horen. In 2016 was ik zo ook getuige van één van de helaas laatste concerten van 'Rusty Roots' waar toen als slotakkoord Jan BB King's 'How Blue Can You Get' A capella kwam te brengen. Hier worden we verder betoverd door een prachtige versie van Prince zijn million selling hit 'Purple Rain'. Zowaar een muzikaal orgasme te noemen mede ook door het cello momentum van Jolien.

Na 'Here and Now' gaan Jan Bas & Band een paar andere covers onder de loep nemen. Vooreerst is er het nummer uit één van de meest romantische films uit 1987, met name 'Dirty Dancing'. Hieruit brengen ze Patrick Swayze's 'She's Like The Wind'. Voor mezelf zijn er twee iconische nummers in de geschiedenis en de muziek waarop ik me richt met vooraan Etta James haar vertolking van 'I'd Rather Go Blind'. Bij de muzikale intro van het tweede nummer dat als iconisch kan doorgaan wordt door Jan hier zijn compadres musicales voorgesteld waarbij de zinderende tonen van die verdomde cello diep tot ons door komen te dringen.

Het nummer waarover we het hebben is uiteraard de country song 'Tennessee Whiskey' welke in 1981 uit de pen vloeide van Dean Dillon en Linda Hargrove waarna na vele covers Chris Stapleton enige rhyhtm 'n blues in deze country song kwam in te steken met als gevolg dat zijn versie als de enige echte chartbuster wordt aanzien. Bij aanvang hiervan zat Lesley al bij het volgende nummer, oeps! Even wat anders dan, want met het op het podium vragen van drumbeest Mario Goossens stonden er zo plots drie leden van 'Sloper' on stage. Met 'Elona Gay' duiken we even in het arsenaal van de 'New Wave' met het nummer 'Elona Gay' van 'OMD' uit 1980. Vanavond in een arrangement van Mario, krijgen we hier een heel hedendaagse en best wel indrukwekkende versie te horen, mede ook door Mario's donderende mallets.

De ritmesectie met Nico en Lesley blijven ook nu nog steeds de dragende beats van deze 'Jan Bas Band' maar bij het daaropvolgende 'Wicked Game' van de Amerikaanse Jan Bas, zijnde Chris Isaak is het Jan die er solo aan begint. Met 'Where Did You Sleep Last Night' krijgen we een traditional Folksong uit 1944. Dit nummer populair gemaakt door onder meer 'Huddie William Ledbetter' AKA 'Lead Belly' is er eentje met vele titels als 'Black Girl', 'My Girl' en 'In The Pines'. Jan krijgt voor de vertolking ervan de versterking van Jolien...en haar cello. De versie die we te horen krijgen is deze van de cover van Kurt Cobain uit de early 90-ties.

Terug full force ahead dan maar helaas zitten we zo ook aan het einde van de passage van 'Jan Bas & Band' hier in het mooie 'CC Muze' van Heusden-Zolder. Met 'Secret Deal' krijgen we nog een original alvorens afscheid te nemen met 'Fades Out' uit dat prachtige album 'Your Host' en de legacy van 'Rusty Roots'. Dat het applaus er al vlug aankwam hoef ik jullie niet te vertellen en dus was de escape naar de 'Green Room' maar van korte duur.

Met in de spotlights Jan's vuurrode six string krijgen we als eerste bisser nog 'Dancing In The Dark' van 'de Boss'. Terug zijn kompanen op het podium roepend was met het nummer 'Afraid Of The Dark' van de hand van Mario Goossens dan het mooie liedje uit. Een concert vol met rock 'n roll zonder ook maar één echt rock 'n roll nummer maar vol met intensiteit, getekend Jan Bas. Uiteraard een pluim op de hoed van deze fantastische klasbakken maar niet in het minst eentje op de hoed van Jolien Deley want zij en haar cello wisten zich tussen de weergaloze gitaarrifjes zich moeiteloos te manifesteren. Chapeau!